معماری روستایی سنتی در روستاها نشانگر تعاملات بین فضای محلی و سکونت گاه های اولیه مردمی است. این بخش از معماری ایران دارای پیش زمینه تاریخی طولانی می باشد. هویت معماری پایدار روستایی در برگیرنده اصولی است که کاربرد مصالح بومی و فرآیند ساخت و ساز سازگار با محیط طبیعی را که شاخصه اصلی این سبک است را ترویج می دهد. هویت معماری روستایی شامل واحدهای مسکونی است که درطول زمان شکل گرفته و توسعه یافته اند و بیانگر ارتباط رفتاری و هویتی میان مردم با محیط پیرامون است. سکونت گاه های روستایی بیانگر توانایی مردم در تغییر محیط به نفع خویشتن است به نحوی که کمترین تاثیر را بر محیط داشته باشند.

مصالح معماری روستایی مازندران

در سواحل جنوبی دریا خزر مهمترین عنصر در طراحی معماری، مصالح می باشد. سقف ها معمولا با شیب خاصی برای کنترل بارش باران طراحی شده اند و مصالحی که برای بام وساختمان استفاده شده معمولا طبیعی هستند. همچنین به علت رطوبت و نیاز به تهویه طبیعی از ایوان استفاده شده است. یکی دیگر از مصالح کاربردی در معماری روستایی استفاده از خشت و چینه گلی است.

از مشخصه های اصلی خانه های روستایی این خطه می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• داشتن پی سنگی
• دارابودن حداقل 3 اتاق
• وجود تراس 30 الی 50 سانتی دور خانه
• پنجره های بلند
• وجود یک حیاط در جلو و یک باغ کوچک در پشت خانه