“Metaverse”متاورس از دو کلمهMeta” “به معنی فرا و”Universe” به معنی جهان تشکیل شده است که ترکیب با یکدیگر معنی فراتر از جهان را می دهد. این واژه اولین بار در سال 1992 در رمان تصادف در برف نوشته “نیل استفنسون ” مطرح شده است. دنیایی که استفنسون در این رمان ساخته به این صورت است که افراد در دنیای مجازی، با استفاده از آواتارهای خود به معاشرت با یکدیگر می پردازند، خرید و فروش انجام می دهند و حتی با رقیبان خود مبارزه کرده و آنها را شکست می دهند. درک متاورس پیچیده است، به خصوص به این دلیل که وجود ندارد. متاورس را می توان یک دنیا بسیار بزرگ، حتی بزرگ تر از زمین خودمان تعریف کرد که در یک هارد می توان آن را جا داد که کلید ورود و خروج به این دنیا اینترنت می باشد.

کودکان دنیای مجازی یا همان نسل تاماگوچی ها را یکی از این تخیلات به حقیقت پیوسته در دنیا متاورس می توان دانست. به دلایل زیادی از جمله نگرانی در مورد محیط زیست، ازدحام جمعیت، افزایش هزینه های تربیت فرزندان برخی از افراد ممکن است تصمیم بگیرند که بچه دار نشوند. طی 50 سال آینده، فناوری به حدی پیشرفت خواهد کرد که نوزادانی که در دنیای ماورای جهان وجود دارند از آنهایی که در دنیا واقعی هستند، متمایز نخواهند بود.

نوزادان واقعیت مجازی در متاورس وجود خواهند داشت و با لمس یک دکمه زنده خواهند شد. والدین از طریق نسل بعدی عینک های واقعیت افزوده و دستکش های لمسی، نوزادان واقعیت مجازی را می بینند و با آن ها ارتباط برقرار کنند. کودکان دیجیتالی شبیه انسان های واقعی به نظر می رسند، صدا می کنند، عمل می کنند  و حتی “احساس ” می کنند. این کودکان دیجیتالی چهر ها و بدن های واقعی شبیه والدین خود خواهند داشت و می توانند والدین خود را تشخیص دهند و به آنها پاسخ دهند و با استفاده از ردیابی صورت و تجزیه و تحلیل صدا،  آن ها قادر به گفتار و پاسخ های احساسی شبیه سازی شده می شوند، این کودکان هم چنین دارای نوعی حافظه دیجیتال و سایر توانایی های شناختی هستند.

از مزایای این کودکان مجازی کمک به کنترل جمعیت بیش از حد، حداقل هزینه، حداقل اثرات زیست محیطی، امکان برقراری ارتباط در هر محیط مجازی، بچه دار شدن آسان، برنامه آموزشی برای والدین جدید و تعیین سن تولد و سرعت رشد می توان دانست. از سویی دیگر با معایبی از جمله از دست دادن تمام ویژگی های والدین که والد بودن را ارزشمند کرده است روبرو هستیم. هم چینین بسیار معتقد هستند این کودکان تنها نسخه پیچیده تر و پیشرفته تر از یک برنامه دیجیتالی بوده و از گوشت و خون نیستند و احتمالا برای افرادی که به دنبال یک تجربه واقعی از والد بودن هستند، مناسب نمی باشد.

کارشناسان اعتقاد دارند بچه های مجازی ممکن است از نظر فنی امکان پذیر باشند، اما همه فکر نمی کنند که بتوانند جایگزین کودکان واقعی شوند.